Soms kreeg je vrij op de middelbare school maar soms ook werd dat door leerlingen met initiatief en ondernemingsgeest gewoon genomen. Dan heette dat spijbelen. Voor spijbelen konden vele redenen bestaan: je was niet in de gelegenheid geweest het opgegeven huiswerk te maken/leren, een repetitie kwam op een voor jou ongelegen moment of je voelde gewoon: ik moet er even tussenuit . . . . Je kent je eigen lichaam en geest mu eenmaal het beste.

Wilde je toch die spijbeldag nuttig gebruiken dan was er maar één bestemming: het hoofdpostkantoor. Dat was toen gelegen aan de Raadhuisstraat. Groot van opzet, buiten de rijen loketten waren er zitplaatsen, bedoeld om per plekke b.v. de briefkaart te schrijven en dus uitermate geschikt om vooral ’s winters een warm onderkomen te hebben plus de gelegenheid om achterstallig huiswerk alsnog te maken.

Wilde je de dag gebruiken voor een educatieve excursie dan hadden we het Centraal Station. Ik herinner me dat een perronkaartje 5 cent kostte, overkomelijk maar vooral als het wat drukker was bestond vaak de mogelijkheid binnen te glippen.
Dat probeerden we ook wel via de nooduitgangen van de bioscopen, vaak gelegen in het steegje links of rechts van de ingang. Daarna net doen of je van het toilet kwam. ’t Is maar een tip. 
Wij zagen op de aangegeven plaatsen ook wel knapen die b.v. twee klassen hoger zaten, Dan wisselde je een collegiale groet.

Het was bij die gelegenheden dat ik Pier Tania - zij het oppervlakkig - leerde kennen. Ach, het bleef bij een groet, verder gaf je er geen inhoud aan. Op de OHS was ook sprake van een (letterlijk) klassenverschil.

Een jaar of 5 later. Ik zat in Indië en had net de 1e politionele actie in de spits meegemaakt als radio-telegrafist. Wij aten de beroemde blikjes van direct na de bevrijding. Nou ja, de inhoud dan.
Kleding, materiaal en nu ook eten was kennelijk voor een prikje overgenomen uit de dump van de geallieerden. Voor mij was dat schijnbaar toch iets te vlug na de hongerwinter. Via een veldhospitaal bij Tjilatjap ging ik op een KPM-schip (ik meen de Tasman) naar Batavia voor opname in het Miliitaire Hospitaal. Daar werd ik opgelapt maar voor dat ik terug moest naar Banjoemas moest ik eerst naar Bandoeng (vanwege het betere klimaat) naar het (en nu komt het) Reconvalescentenhuis. Dat is , leerde ik, een herstellingsoord. Dat was me op de OHS nooit verteld of ik moet die dag . . . . tja postkantoor of Centraal Station.
Goed eten, rusten en wandelen. Ik kende Bandoeng van vòòr de politionele actie en besloot een bergwandeling te maken.

De geschiedenis herhaalde zich: 
Ik kwam daar, toch best een aardig stukje van Amsterdam, Pier Tania weer tegen. Hij bleek bij Legercontacten (voorlichting) te zitten als contact-officier en was verantwoordelijk voor een Brigadeblad, ik meen de Klewang. 
Een ervaring van hem herinner ik me goed: Een geestelijke verzorger had een stukje voor dat blad geschreven, zo zoetsappig dat Pier er direct een prop van maakte en in de prullenmand mikte, Toen de goede man het stuk later terugvroeg (“ik zie, je plaatst het toch niet”) heeft Pier leren strijken om het in redelijke staat te krijgen

Op die zelfde wandeling hebben wij een beschieting gehad, zijn hand in hand door snelstromende bergrivier gevlucht. Heel anders dan Amsterdam vroeger.

Tja, de solidariteit van oud OHS-ers, daar mankeert niets aan.

Pier Tania werd nieuwslezer ANP en was degene die vloekte voor de microfoon toen zijn tekst weg was. Later kwam hij bij de VARA. Hij overleed op 70 jarige leeftijd.

Ben Okker -  Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.