Ook van deze auteur zijn/is:

290 - Anno Toen (1)

Nieuwe pagina 1

 

Eigenlijk gaan wel heel veel van mijn bijdragen over de oorlog. Niet onlogisch, want met latere militaire tropendienst, drukte die periode wel nadrukkelijk een stempel op mijn leven.

Over die dienst in de tropen kan ik natuurlijk niet schrijven in Het Geheugen van Zuid. Oost doet daarin niet mee. U weet niet wat u mist, maar dat terzijde.

Maar gewone jeugdherinneringen in het eerste oorlogsjaar, tja ,die zijn wat verdrongen, maar ze zijn er wel.

Bijvoorbeeld een onverwachte vrije middag doordat lessen uitvielen. Kwam meermalen voor, want we zaten met twee scholen in één gebouw in de P.L.Takstraat. Dan riep één van de gangmakers: “wie gaat mee de stad in?” En dan hadden we al gauw een man of 6 a 8. Bestemming werd als regel De Bijenkorf. Overdekt, veel te zien en ’s winters aangenaam verwarmd, mijn liefje wat wil je nog meer.

Even ter zijde: toen hadden 15/16 jarigen als regel geen geld op zak. Laat staan een iPad. En drugs??? We werden verwezen naar een lokale drukkerij. Bij de Bijenkorf gekomen verdeelden we ons in groepjes van 2 want bij de ingangen stonden geüniformeerde portiers en in hun taakbeschrijving stond ongetwijfeld het weren van lawaaiige groepjes jongeren. O ja, in die ingangen stonden toen ook vaak de “pindamannetjes”. Waarschijnlijk de eerste Chinese immigranten heel rustig met een broodtrommel voor de buik met daarin de handel: pindablokken of eigenlijk meer pindarepen. Pas als je naar ze keek prezen ze hun koopwaar aan, in het Nederland!! “Pinda, lekka”.

Maar wij konden weinig voor ze betekenen. Wel is de prijs bewaard gebleven, door een schlager die destijds veel te horen was via de Radio-distributie: Pinda pinda Lekka lekka Als je maar Vijf centen biedt.

Wij troffen elkaar (hier laat mijn geheugen een beetje in de steek) op de eerste of tweede verdieping bij de lichthal, waar de muziekafdeling was. Daar was niet alleen de bladmuziek te koop maar stond ook een piano (vleugel meen ik zelfs) waarop de muziek gespeeld kon worden. Er was altijd wel iemand die pianoles had of soms zelfs een gevorderd talent.

Bij ons zat Ferrie Wieneke in de klas. Als er goed gespeeld werd er pas na een kwartiertje gezegd: ”zo kan het we weer , jongens”. Ach, een uurtje heen en teruglopen, half uur Bijenkorf, nog hier en daar wat oponthoud onderweg: het was weer een goed bestede middag. Vonden wij toen.

Ben Okker -  Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

You have no rights to post comments