304 - De Luchtbedactie in de Rivierenbuurt

Rivierenbuurt - 28 juli 2014 

Al vanaf station RAI was duidelijk hoe Pluvius had toegeslagen: in het fietsviaduct stond wel een halve meter water. Er door heen lopen was geen optie. Maar ook de oversteek via de grote weg leverde natte voeten (of beter gezegd; doorweekte benen tot aan m'n knieën ) op. Vlakbij m'n huis in de Rivierenbuurt viel me op hoeveel mensen met een zuur gezicht rond liepen. Ik kon er alleen maar om lachen: dit was toch een unieke situatie? Eentje die erom schreeuwde om op de 'hak' te nemen, voor zover dat kan bij overlast.

Ik besloot allereerst om mijn mooie camera te pakken om het geploeter van de auto's door de buurt met rivieren goed vast te kunnen leggen. Ondertussen belde een vriend van me: hij schrok van de door mij toegestuurde foto's. Of ik mijn bootje al uit de kast had gehaald, vroeg hij zich af. Een grappig bedoelde opmerking uiteraard, maar ik nam het serieuzer dan het bedoeld was. Want ik dacht: laten we van wateroverlast waterpret maken. Daarbij komt dat ik als journalist graag dicht bij het nieuws sta. Welnu, ik dreef er uiteindelijk midden in...

Verrek, dacht ik, ik heb nog een luchtbed in huis. Ergens…. maar waar? Al snel vond ik het oranje ding. Opblazen was een ander verhaal, het stuk plastic liep telkens leeg. Hoe moest ik nu blijven drijven? Met een half opgeblazen exemplaar nam ik genoegen. Snel m'n zwembril pakken, zwemshort aan, slippers aan de voeten, telefoontje nog snel aan de oplader om natuurlijk de nodige selfies te maken, en hop, naar buiten.

Voor de Deen supermarkt probeerde ik het maar eens. Hier leek de waterstand het hoogst, en bovendien had je op je foto mooi de achtergrond van de lange straat te pakken. Wonder boven wonder hield m'n telefoon het, ondanks de hoeveelheid spetter die het te verwerken kreeg. Wonderlijk was ook dat ik bleef drijven, en zelfs een beetje in beweging kwam. Studentes op drie of vier hoog in de Niersstraat joelden het uit, ze maakten foto's zoveel ze konden. Ook bij de supermarkt sloegen ze het tafereel met een grote glimlach gade. En er kwam een jongeman voorbij lopen. Of ook hij dit beeld mocht vast leggen. Geen probleem, vond ik. Vijf minuten later was de klus geklaard, en stiefelde ik weer naar binnen.
Nog voordat ik een foto op Twitter en Facebook kon plaatsen, sloeg mn telefoon op hol. Ik zag dat verschillende mensen mij al op Twitter hadden genoemd. Geen idee hoe en wat. Snel werd duidelijk dat de jongeman die me kiekte, de foto al op Twitter had gezet. En het gevolg was verbazingwekkend: al meer dan 200 retweets in luttele minuten, verzoeken van media om de foto op de site te zetten, etcetera. Veel vrienden van me postten van alles op de sociale media. Uiteindelijk was ik die dag op zo'n beetje alle nieuwsprogramma's te zien, en de volgende dag, als nabrander, in verschillende kranten.
Trending topic voor een dag, en ik ging 'viraal', zoals dat dan heet. Vreemde gewaarwording, maar ik moet zeggen: ik heb ervan genoten.

Pieter Buss

You have no rights to post comments