Ook van deze auteur zijn/is:

252 - Een droom XIII

  
  
Als ik gedroomd heb en wakker word, weet ik dikwijls niet waar de droom over ging. Veel van de droom weet ik niet meer. Maar heel veel wel.


November/december 1944, we liepen op schoenen waarvan de zolen door en door versleten waren of op kapotte klompen. Wie had er nog een fiets? Ja, onze gymnastiekleraar! Zonder banden reed hij elke dag naar onze school, ondergebracht in het Vossius.
In de aanloop naar de winter was er begin december een koude periode met sneeuw. Gladgelopen sneeuw overal met af en toe een stukje rulle sneeuwmassa. Velen kwamen via de Noorder Amstellaan overgaand via de brug over de Boerenwetering op het Muzenplein, tussen de twee bruggen van het plein een vlak stuk, daar linksaf en dan de tweede straat, daar mochten we aan de achterkant het gebouw in. De voorkant aan de Messchaertstraat was voor de leraren. Aan het eind van de Noorder Amstellaan begon de weg al omhoog te gaan en in die ijzige tijden  kon je er nauwelijks overheen komen, ook niet te voet, we hadden er grote moeite mee. 


Noorder Amstellaan / Muzenplein. Foto: met dank aan het NIOD   

En daar kwam Taconis op zijn fiets aan, van ver hoorde je het gekraak en het geknars van de ijzeren ‘vellingen’ zoals Amsterdammers de velgen noemden. Die wielen hadden geen houvast op  sneeuw en ijs; bleef de weg  vlak dan kon men nog wel vooruit komen, echter kwam men op ijs dan trapte men enkele keren zonder dat men vooruitkwam, want de wielen draaiden wel, maar zonder houvast spinden ze door en men kwam amper enige centimeters vooruit. Het was ‘s morgens het wachten waard tot hij langskwam, want op de helling aangekomen was het haast onmogelijk om op de fiets te blijven! Maar er was er één die dat kon, zonder zelfs even de voet aan de grond te zetten, met bewonderenswaardige moed en grote balanceerkunst bereikte hij het Muzenplein, ons, die stilletjes hoopten dat hij het niet zou redden, verbluft achterlatend. Waarna wij al glijdend en zonder vallen ons moesten haasten om op tijd binnen te zijn!

Het was geen droom. Het is echt gebeurd en ik zie dat nog regelmatig voor me.

Chris Moll - 19 november 2012

You have no rights to post comments