Mokummer in Canada

Gisteren heb ik twee kleine regeltjes in het gastenboke geschreven met het gevolg dat het herinneringen naar boven bracht die ik beslist kwijt wil.

Ben geboren in de schildersbuurt maar ging in de Roerstraat op school 1946 -1952.
Juffrouw Haken, Van de Broek en Godeflooi. En zuster Wilhelmina, die met een grote bel de meisjes naar binnen riep.
Ben ook nog op de U.L.O in de Vechtstraat geweest. Zuster Catharina, Egberts en Zeepie de gymnasstiek meester.

Zo voor een lange tijd liep ik door de Rivierenbuurt van school naar huis. Amstellaan was wel de favorite want dan probeerde ik de tramlijn 25 bij te houden.
Ook zagen we daar in mei '45 de Canadezen binnen komen. Vergeet je nooit.

Dan in de winter achter de auto's met je slee in de Haringvlietstraat.
Ik kan me maar een keer herinneren dat de Amstel kade dichtgevroren was. Werd meestal open gehouden voor de vuilnisschepen.
Schaatsen deden we op de Kom en de Boerenwetering.

S-'zaterdags ging ik altijd met jongere broer (Gerard Fontaine) naar de Wandelweg waar achter familie een tuindery hadden.(Strickers) Daar mochten we het roeibootje gebruiken en konden op die manier op de dijk komen, wat eigenlijk verboden grond was.
Ook legden we aan bij de voetbal velden om een wedstrijd te zien. We kwamen bij de Wandelweg via de Scheldestraat over het Scheldeland, waar na de oorlog allerlei militaire machinerie stond, dan schuin naar de hoek van de Wandelweg en de Haringvlietstraat.
In die hoek was een hoop riet, moerass en smalle paadjes met andere kinderen die ook op het oorlogspad waren.

Zwemmen in De Mirandabad was 10 cent voor 9 uur s'morgens. En de zure bommen, o heerlijk. Het schoolbad had altijd een hoop bladeren in het water van de populieren.

Ook heb ik een zomerjob later nog in het Pavilioen Miranda gewerkt, aan de Amstel.

Wel dit is het voor nu, als ik in Holland ben zoek ik de buurt altijd even op. Het zijn zulke vertrouwde straten en we hebben later zelfs ook op de Kennedylaan gewoond tegenover het Kabouterhuis. Er is nog veel meer maar ik stop er mee, bedankt voor de gelegenheid om m'n geheugen op te frissen.Waar je ook bent in de wereld je jeugd blijft je altijd bij. Dat schijnt sterker te zijn dan al die jaren die er tussen liggen. So long ,'n Mokummer in Canada.

Lidy Fontaine, 18 september 2004.

Terug naar de vorige pagina <<