Daar woonden wij: Greetje Meijer [1930-2009] en Rennie Meijer [1933] van 1940 – 1945. Toen ik de oorlogsverhalen van Leo Cappèl en Bram Mulder las, dacht ik: ja, dat is nou precies mijn verhaal, met de hele leuke [zie foto] en ook hele nare dingen. Ik heb alles uitgeprint om het te bewaren voor mijn kinderen en kleinkinderen, want het mag nooit vergeten worden.

Portiek Eemsstraat 48 - v.l.n.r. Theo Brouwer - Rennie en greetje Meijer met op schoot Dolly Wassink - Jopie Willemse - Carla Roeg?? - Marja??
foto: Rennie Meijer

De ergste tijd was voor mij: dat ik altijd angst voelde en dan vooral het weghalen van de Joden [Joodse vriendjes] in de Eemsstraat.

Uit mijn gedichtje:

Ik was nog klein en voelde toch van binnen
een angst die nooit meer weg zou gaan
De Vrede werd getekend, de oorlog was voorbij
maar voor al deez’ joodse kinderen
was er geen feestkledij.

Ik zie het beeld nog zo voor me, al die uniformen en vooral het geschreeuw: R’AUS en de NSB-ers, die ook zo nodig moesten helpen. ’t Was vooral de manier waarop, dat beloofde niet veel goeds. Het zal altijd in mijn leven blijven.
Al die mensen met hun tassen en koffertjes moesten zomaar alles achterlaten. Wat mij ook heeft aangegrepen is dat er later Nederlanders in de huizen van de Joden zijn geweest, want zelfs hun brieven lagen op de straat.
Mijn verwerking is begonnen tijdens onze vakantie in Polen in 1974. Plotseling stonden wij per ongeluk bij Auschwitz en toen kon ik er niet meer omheen - ja, dit was echt gebeurd en ik was volledig in shock en kreeg daarna een schuldgevoel, maar wat had ik [als kind] kunnen doen.
Sinds die tijd had ik altijd maar een wens: met een helikopter duizenden bloemen uitstrooien over het hele kamp [en over alle andere kampen]. Gelukkig heb ik het [met hulp] kunnen verwerken, maar vergeten nooit!!
Na de oorlog waren er de bevrijdingsfeesten en daar wilde ik niet aan meedoen, want ik miste al mijn vriendjes, maar mijn ouders vonden dat ik blij moest zijn. Ik heb altijd het gevoel gehad dat niemand dat ooit heeft begrepen, maar dat heeft ook te maken met het feit dat wij in 1945 verhuisd zijn naar Velp [waar mijn vader al 2 jaar werkte], daar speelde de jodenvervolging niet zo als in Amsterdam.

DIT NOOIT MEER !

maar het gebeurt nog iedere dag.

HONGERWINTER

De reis in 1944 naar Friesland

In de winter van 1944 kreeg ik hongeroedeem en er zat maar een ding op, weg uit Amsterdam. Zo vertrokken wij dus op de fiets naar Friesland. Mijn zus op haar eigen fiets en ik bij papa achterop – helemaal ingepakt in kranten en een cape.
Vlakbij Bussum werden wij aangehouden door de Duitsers. Ik begon te schreeuwen: nee, niet mijn papa en ik sloeg mijn armen om hem heen, alsof dat zou helpen.
Maar de Duitsers zeiden: “Gaat u hier niet linksaf, want daar worden razzia’s gehouden”. Onze grote vraag was: spreken zij de waarheid??? En gelukkig was dat wel zo. We moesten nu wel een heel eind omfietsen en gelukkig waren daar geen razzia’s.
Vlakbij Spakenburg konden wij paling kopen, maar dat moest wel “geheim” blijven, want we moesten in Spakenburg in een hotelletje overnachten en alles wat we daar te eten kregen was meegenomen.
Tot onze grote schrik hadden ze daar poezen en die waren niet weg te slaan bij onze fietstassen. Jeetje wat een angst. Gelukkig zei mijn moeder toen:”ik ben zo moe, kan ik voor het eten even rusten” en natuurlijk nam zij de tassen mee naar boven en veilig was de paling. Wat een delicatesse!!
De volgende morgen gingen wij weer verder richting Friesland en kwam de IJsselbrug [bij Zwolle] in zicht en die werd zeer zwaar bewaakt, dus hoe komen wij veilig over die brug.
Mijn ouders hielden verschillende auto’s aan en gelukkig stopte er een ook vrachtwagen en wij mochten met hem mee, alles werd ingeladen en verstopt onder een zeil.
Op de brug werden wij weer aangehouden en ik stak [heel dom] mijn koppie onder het zeil uit. De eerste Duitser die mij zag, begon over mijn hoofd te aaien en zei: ik heb ook zo’n meisje thuis en hij riep naar alle Duitsers: kom eens kijken!! Ze hadden gelukkig alleen maar oog voor mij. Daarna mochten wij zonder verder onderzoek onze weg vervolgen en zo kwamen wij veilig in Friesland aan.
Wat ik nu zeg vind ik heel moeilijk, maar er waren ook goede Duitsers.
Want wie wil er nu wel oorlog.

VOOR ALTIJD IN MIJN GEDACHTEN

Tot slot: mijn oprechte dank voor de stratenlijsten met de namen van o.a. mijn Joodse vriendjes, nu kan ik echt zeggen:

Voor altijd in mijn gedachten
mijn vriendjes uit de Eemsstraat die ik mij nog herinner
David en de tweeling Smalhout – Rebekka [Bertie] Kornalijnslijper en
Lientje v/d Berg.