Ingezonden door Roderick H. Wagenvoort

Terug naar de vorige pagina <<

 

index ingezonden

Nederland

Pagina van Roderick H. Wagenvoort

DUIF MET BOERENKOOL

Die paar jaar dat we op de Rivierenlaan inwoonden, was m’n vader er meer niet dan wel.
We kwamen uit Amstelveen hier terecht omdat hij in de illegaliteit zat en hem op gegeven moment werd aangeraden zich uit de voeten te maken. Geruime tijd al woonde m’n grootvader - die kort ervoor was overleden aan tbc - met z’n twee jongste kinderen op de derde etage op nummer 262.


Heden - President Kennedylaan 262 (was Rivierenlaan)
Foto:
Google Streetview

Er werd toen gelijk plaats gemaakt voor m’n moeder met haar kroost. M’n vader zat inmiddels al hoog en breed ergens in het zuiden van het land en had zich daar bij ‘n andere verzetsgroep aangesloten. We zagen hem heel sporadisch tot het moment dat hij werd opgepakt en via een omweg uiteindelijk in het PDA heeft vastgezeten. In die tijd hebben we hem zo’n anderhalf jaar niet gezien. Het enige kontact tussen m’n ouders waren briefwisselingen en die keer dat m’n moeder aan de poort listig ‘n pakje met bijvoeding heeft kunnen afgeven en een glimp van hem heeft opgevangen.

Een van de weinige dingen die mij nog helder voor de geest staan, was het moment dat hij weer vrij was en ineens glunderend achter me stond. Ik zat toen voorovergebogen op m’n hurken op de stenen trap naar de voordeur en hoorde plotseling m’n vaders stem. Zo’n kaal geschoren kop, waar hij ons toen mee verraste, is trouwens de laatste tijd ongekend populair. Wanneer je op zo’n ‘model kojak’ gefocust bent, maakt dat de identificatie vaak niet eenvoudig. Zeker niet wanneer je iemand geruime tijd niet hebt gezien. Ook toen niet.
Een buurvrouw van ‘n paar huizen verderop, die iets voor de bereiding van de avondpot nodig had, keek tenminste nogal verschrikt op toen ze die middag m’n vader ineengestrengeld in m’n moeders armen zag kroelen. Toen het duidelijk was dat er niks ontoelaatbaars aan de hand was, slaakte ze ‘n gil van verbazing waarna ze gelijk is overgegaan tot changing partners. Dit detail heb ik veel later meer dan eens van m’n moeder moeten horen en heeft kennelijk iets aan de feestvreugde afgedaan.
Ach, natuurlijk kan iedereen zich de blijdschap voorstellen wanneer iemand uit je nabije omgeving geruime tijd uit beeld is en eindelijk weer terug is. Nou eerlijk gezegd, ik niet. Op z’n herhaald verzoek om mee naar boven te gaan, antwoordde ik dat ik liever nog even buiten wilde spelen.. Toen ik me na ‘n tijdje in de feestvreugde had gemengd, lag er op het buffet iets in ‘n grauw stukje pakpapier op me te wachten. Het bleek ‘n spiegeltje te zijn in ‘n primitief rood houdertje, waarbij me is bijgebleven dat er nogal royaal met karton was omgesprongen.

Een van de gebeurtenissen uit die periode die ik later van m’n vader hoorde, was de geschiedenis met ‘n duif. Het was midden in de winter en hij had ergens bij ’n boer – die bij verkoop op z’n boerderij nogal aan de prijzige kant was - ‘n struikje boerenkool weten te organiseren.
Ervan overtuigd dat het goed verborgen was, reed m’n vader op z’n fiets met van die enorme handwarmers nog ‘n stukje door het Bosplan om te kijken of er hout voor de kachel te vinden was, van ‘n formaat dat wat later met z’n broer naar de Rivierenlaan te transporteren was.
Op de hoogte van de grote speelvijver hoorde hij plotseling ‘n lichte knal en niet veel later dwarrelde er ‘n aangeschoten duif rakelings over z’n hoofd. Al snel zat ‘t beestje verscholen in een van die flappen aan het stuur en fietste hij verder om zijn zuster in Amstelveen te verrassen met die boerenkool, samen met die onverwachte buit. Daar moest hij voor iets anders toch even zijn. Maar hij had niet op de waard gerekend en voordat het zover was, doemde er plotseling ‘n jonge Duitser uit de schemer op, die ‘n teken gaf om te stoppen.
Na eerst ‘n poosje verbaasd naar m’n vaders nogal gezwollen, geïmproviseerde ‘proviandkelder’ gestaard te hebben, moest de speciaal voor zulke gelegenheden xxl-broek naar beneden. Dat was nog ‘n hele hijs met z’n ene hand in de buurt van die bij wijlen zachtjes piepende duif. Toen uiteindelijk ’n nogal zielig struikje boerenkool voor de voeten van die jonge gast in de sneeuw plofte, snauwde deze m’n vader verbaasd toe : ‘Wass ist los, Krauskohl im Hose...?’ Gelukkig overstemde z’n ferme toon het geluid van ’t geschrokken beestje.
M’n vader wees opgelucht naar de rafelige onderbroek en merkte op alsof het de gewoonste zaak van de wereld was: ‘Jawohl, Herr Leutnant.. Krauskohl im Hose..für die Wärme..’
Glunderend en tegelijk wat meewarig met z’n hoofd schuddend stond onze oosterbuur erbij, toen m’n vader wat stijfjes weer op dat flappenrijwiel kroop.
Na de oorlog heeft hij op verjaardagen dit tafereeltje vaak nagespeeld. Maar de premiere vond plaats die keer bij z’n zuster. Nadat de duif met ‘n inmiddels slap nekje, veilig, jawohl Herr Leutnant, bovenop de Krauskohl bij haar in het schuurtje lag.

Recept met Duif:

Van genoemde tante heb ik onderstaand crisis-recept met duif:

duif 4 a 5 uur trekken in een liter water op ‘n Haller oliestelletje
(wel eerst plukken en schoonmaken !)
winterwortel, prei, aardappel en uien klein snijden
nb: indien aardappels bevroren zijn, apart koken met royaal zout en ’n stuk oud brood, waardoor de zoete smaak wordt verminderd
ingrediënten toevoegen aan bouillon, wanneer duif praktisch gaar is
sojameel, eerst aanmaken met koud water tot ’n niet te dun papje. Bevat veel eiwitten, vetten en koolhydraten.
Eventueel goed vervangingsmiddel voor vlees.
peper, zout en indien voorhanden ‘n laurierblaadje

Roderick H. Wagenvoort
27 december 2009
roderickvg (ad) hotmail.com

omhoog

Terug naar de vorige pagina <<