Ingezonden bijdrage van Max van der Glas

Terug naar de vorige pagina <<

 

index ingezonden

Max.C.van.der.Glas (1938-2016)
(Natanya Israël)

index Max

Bezoekuur 2.

"Het oorlogs syndroom".

Zoals Ruud al schreef in zijn
"bezoekuur 1", begon het "bezoek", zoals hij dat noemt, bij hem zo'n 15 jaar geleden, bij vele anderen is dat bezoekuur al begonnen direct na de bevrijding in 1945 en duurt tot op heden voort. Soms komt het overdag, maar meestal 's nachts op het moment dat je wilt gaan slapen, of plotseling midden in je slaap, zodat je drijfnat van het zweet wakker wordt. Velen mensen die de verschrikkingen van de 2de W.O. hebben meegemaakt hebben daar last van en zijn daar voor in therapie geweest of nog steeds onder behandeling. Voor ieder individu is deze therapie verschillend, al naar gelang de ondergaande bevindingen in die tijd en de verwerking daar van. Voor die genen die de onmenselijke verschrikkingen in de concentratie kampen hebben doorstaan zal de therapie anders aangepakt moeten worden als van diegenen die de oorlogstijd in onderduik of in het verzet hebben meegemaakt, maar ook de mensen die de verschrikkingen in de "Jappen-kampen" in voormalig Nederlands-Indië hebben meegemaakt ondervinden nu nog de na weeën daar van. Helaas is deze "fobie", zo mogen we dit wel noemen, in al zijn vormen, na de oorlog door de overheidsinstanties onderkend en toonde men weinig interesse voor de slachtoffers, zowel uit Indonesië als de Joden en verzetstrijders die terug kwamen uit gevangenschap en onderduik en is men pas met 'n gedegen behandelingen begonnen d.m.v. therapieën in de eind jaren "60, begin jaren "70, maar voor velen veel te laat. Men is het eigenlijk pas gaan inzien op grotere schaal, dat het 'n probleem was voor velen, toen de Amerikaanse soldaten terug kwamen uit de oorlog in Irak, "Operatie Dessert Storm" en voor wat Holland betreft pas na de terugkomst van onze militairen die in Bosnië en dan vooral diegenen die in Srebrenica waren, waar de meeste atroceties hadden plaats gevonden. Ook vele van deze militairen hadden hulp nodig, in de vorm van therapie, voor het verwerken van hun ervaringen tijdens hun verblijf in Bosnië. Gelukkig had men toen al ervaring opgedaan met de slachtoffers van W.O.2 en heeft men mede daar door deze mensen veel beter kunnen opvangen.
Vaak lees ik in de diverse commentaren in de verschillende dagbladen, "het is al zo lang geleden, meer dan 60 jaar, moeten we daar nu nog over spreken"?
Hierop moet met 'n volmondig JA worden beantwoord en wel om 2 redenen.
Ten eerste om 'n herhaling van deze atroceties te voorkomen door constant er op te wijzen, zodat het nooit meer mag en zal gebeuren, maar ook om meer begrip te kweken bij de meesten, die deze oorlogen niet aan de lijve hebben ondervonden, voor diegenen die nog steeds worstelen met de na weeën van de doorstane ellende en emoties.

Max.C.van.der.Glas.
juli 2008


Note schrijver: zie ook mijn stukje:
"gevolg en nazorg".

omhoog

Terug naar de vorige pagina <<