Column erJeetje

Terug naar de vorige pagina <<


index columns

Hoeveel gezichten heeft de hoofdstad van het land? Vijf, tien? Ik denk dat het er meer zijn. Mooie, lelijke, aantrekkelijke, hartverwarmende, verrassende. Maar het zijn niet alleen de gezichten van de stad die me boeien. Het is de combinatie met de typisch Amsterdamse sfeer die me bij een bezoek altijd weer aantrekt.

Er zijn ook mensen die daar juist een hekel aan hebben en die moeten dan nu maar afhaken. Voor de liefhebbers ga ik nog maar even door met m’n verhaal.
We hadden woensdag afgesproken met de oudste en z’n echtgenote om ‘s avonds wat te eten bij de Tapasbar op de Rozengracht met vooraf een drankje in een Jordaans café.
’s Ochtends viel er die dag nog een druilerige motregen maar ’s middags was dat over en zorgde de zon voor een echte lentestemming. Reden genoeg om bijtijds naar onze afspraak te gaan, met de tram natuurlijk, zodat we nog een eindje door de stad konden wandelen.
Omdat de sneltram om een of andere reden maar tot de Spaklerweg zou rijden stapten we onderweg over op de vijf. Het was vrij rustig in de tram maar na een paar haltes stapte een groepje controleurs van het GEB in, voor in de tram bij de bestuurder. Vier of vijf passagiers verlieten daarop snel de tram via de andere uitgangen. Om met de volgende tram hun zwarte ritje te kunnen vervolgen naar ik aanneem.
Wij gingen verder, door de Beethovenstraat, langs het Roelof Hartplein richting Concertgebouw. Het werd steeds drukker op straat. We passeerden het museumplein dat bijna volledig in beslag was genomen door de liefhebbers van een potje voetbal op echt gras. Ik zag tot m’n genoegen dat de nieuwe aanbouw bij het Stedelijk Museum nu eindelijk vorm begint te krijgen; het wordt verdorie ook wel tijd.
Halverwege de Leidsestraat stapten we uit om verder te lopen. In een rustig tempo want het toeristisch seizoen bleek al in volle gang en met de camera op de buik slenterden de Juans, de Johns, de Johans en de Jeans met hun partners door de straat die in een ver verleden naar Leiden gevoerd moet hebben.
Niet op mijn buik maar in de binnenzak had ik mijn Lumix meegenomen voor zoals ik dat noem ‘het geval dat’. Je weet maar nooit. Afgezien van een groepje dansende mannen gebeurde er echter niets bijzonders maar er hing iets vibrerends in de lucht en ik kon het niet laten om wat plaatjes te maken in de categorie ‘groeten uit Amsterdam’.
Het werd daarna een gezellige avond met de kids. ‘Effe’ bijpraten met de zoon over voetbal, de komende verkiezingen, de plannen voor vakanties, de vaste discussie over welke vakantie in welk jaar viel en wat al niet. Het leven laat zich van z’n mooiste kant zien op dergelijke momenten.
Voor de zekerheid voeg ik op de volgende bladzijde een paar plaatjes toe als afsluiting. Al is het maar om jullie op een idee te brengen. I Amsterdam, you are Amsterdam, etc.

19 april 2010
erJeetje.

 

Terug naar de vorige pagina <<