index columns
Hoeveel gezichten heeft de hoofdstad van het
land? Vijf, tien? Ik denk dat het er meer zijn. Mooie, lelijke,
aantrekkelijke, hartverwarmende, verrassende. Maar het zijn niet
alleen de gezichten van de stad die me boeien. Het is de
combinatie met de typisch Amsterdamse sfeer die me bij een
bezoek altijd weer aantrekt.
Er zijn ook mensen die daar juist een hekel aan
hebben en die moeten dan nu maar afhaken. Voor de liefhebbers ga
ik nog maar even door met m’n verhaal.
We hadden woensdag afgesproken met de oudste en z’n echtgenote
om ‘s avonds wat te eten bij de Tapasbar op de Rozengracht met
vooraf een drankje in een Jordaans café.
’s Ochtends viel er die dag nog een druilerige motregen maar ’s
middags was dat over en zorgde de zon voor een echte
lentestemming. Reden genoeg om bijtijds naar onze afspraak te
gaan, met de tram natuurlijk, zodat we nog een eindje door de
stad konden wandelen.
Omdat de sneltram om een of andere reden maar tot de Spaklerweg
zou rijden stapten we onderweg over op de vijf. Het was vrij
rustig in de tram maar na een paar haltes stapte een groepje
controleurs van het GEB in, voor in de tram bij de bestuurder.
Vier of vijf passagiers verlieten daarop snel de tram via de
andere uitgangen. Om met de volgende tram hun zwarte ritje te
kunnen vervolgen naar ik aanneem.
Wij gingen verder, door de Beethovenstraat, langs het Roelof
Hartplein richting Concertgebouw. Het werd steeds drukker op
straat. We passeerden het museumplein dat bijna volledig in
beslag was genomen door de liefhebbers van een potje voetbal op
echt gras. Ik zag tot m’n genoegen dat de nieuwe aanbouw bij het
Stedelijk Museum nu eindelijk vorm begint te krijgen; het wordt
verdorie ook wel tijd.
Halverwege de Leidsestraat stapten we uit om verder te lopen. In
een rustig tempo want het toeristisch seizoen bleek al in volle
gang en met de camera op de buik slenterden de Juans, de Johns,
de Johans en de Jeans met hun partners door de straat die in een
ver verleden naar Leiden gevoerd moet hebben.
Niet op mijn buik maar in de binnenzak had ik mijn Lumix
meegenomen voor zoals ik dat noem ‘het geval dat’. Je weet maar
nooit. Afgezien van een groepje dansende mannen gebeurde er
echter niets bijzonders maar er hing iets vibrerends in de lucht
en ik kon het niet laten om wat plaatjes te maken in de
categorie ‘groeten uit Amsterdam’.
Het werd daarna een gezellige avond met de kids. ‘Effe’
bijpraten met de zoon over voetbal, de komende verkiezingen, de
plannen voor vakanties, de vaste discussie over welke vakantie
in welk jaar viel en wat al niet. Het leven laat zich van z’n
mooiste kant zien op dergelijke momenten.
Voor de zekerheid voeg ik op de volgende bladzijde een paar
plaatjes toe als afsluiting. Al is het maar om jullie op een
idee te brengen. I Amsterdam, you are Amsterdam, etc.
19 april 2010
erJeetje.
|