Al weer geruime tijd terug was ik ervan overtuigd al mijn herinneringen uit de bezetting voor Het Geheugen van Zuid op papier te hebben gezet. Niet dus, bleek bij de huidige herdenking. In gesprekken met een jongere broer (1929) kwam een bijna vergeten feit in mijn herinnering terug dat ik nog het vermelden waard vind. Oordeel zelf.

Op het noodkacheltje kookten we suikerbieten voor de maken van stroop. De resterende pulp werd aanvankelijk door ons niet gebruikt en weggegooid. Ik weet niet of het een eigen vinding was of een tip van buurtgenoten, maar op het laatst gebruikten we de pulp in platgedrukte ballen om “platters” van te maken. De enige overeenkomst met broodjes was (soms) het model. Maar ze werkten wel als maagvulling als je ze leerde slikken.
Toen ik op een gegeven moment weer lopend op hongertocht Noord Holland in ging nam ik als mondvoorraad wat platters in mijn rugzakje mee, het enige wat beschikbaar was. 
Eenmaal in “de Noord”, ik denk twee dagen later, mocht ik op een boerderijtje mee-eten en in de stal slapen. Ik rommelde wat mijn mijn “bagage” en de boerin zag het kleffe pakje met nog één platter.
“Wat heb je daar”, zei ze. Ik legde uit wat het was en vertelde gulhartig het recept. Ze pakte tussen duim en wijsvinger het pakje en zei “dit gaan we maar weggooien”. 
Weet u wat nu zo sterk is?

Ik herinner me vandaag de dag nog dat ik toen dacht ”wat zonde…..”

Ben Okker
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.