plaquette fusilladeplaats Rozenoord
Impressies van een herdenking
door Jacqueline Wesselius
foto's Jacqueline Wesselius, Jos Wiersema en Stichting Kindermonument
RIVIERENBUURT - Toi qui
vas demeurer dans la beauté des choses
De versregel uit het gedicht van Louis Aragon LAffiche rouge zoemt
door mijn hoofd. Jij die in de schoonheid der dingen blijft... laat Aragon de
verzetsman Manouchian in gedachten tegen zijn dochter zeggen, vlak voordat hij met
22 anderen gefusilleerd gaat worden. En zoals Leo Ferré dat zingt, grijpt het je
bij de keel.
kindermonument aan de Gaaspstraat
Stille tocht
foto Stichting Kindermonument
De prunus bloeit knalroze achter het
kindermonument aan de Gaaspstraat. Op de beeldengroep ligt een aandoenlijk bosje bloemen.
Het is even over zevenen, de stoet is al vertrokken richting Rozenoordbrug en behalve die
bloemen toont niets dat hier een herdenking is geweest. Kinderen spelen in de speeltuin,
volwassenen redeneren in de kantinekeuken. Zoals het hoort. Gewoon.
Schelto Patijn
foto: Stichting Kindermonument
Een herdenking wordt nooit gewoon,
zal Schelto Patijn even later bij de Rozenoordbrug zeggen. Als alles gewoon
was gebleven, als nazi-Duitsland niet Nederland was binnengevallen, als de joden niet
weggehaald en vermoord waren ja, dan was Anne Frank nu een oude mevrouw, die
misschien nog wel in de Rivierenbuurt zou hebben gewoond. En de oude mevrouw Frank zou
langs de speeltuin gelopen zijn en ze zou gezien hebben dat het goed was.
Maar, vervolgt de oud-burgemeester, het was niet goed. Anne Frank
is geen oude mevrouw geworden en vele andere kinderen mochten evenmin opgroeien. En daarom
wordt zon herdenking nooit gewoon.
fusilladeplaats Rozenoord waar meer dan 100 mensen om het
leven kwamen
Hij loopt moeilijk, Patijn, fysiek moet
zon ceremonie hem zwaar vallen, maar hij weet precies de juiste snaar te raken.
Zelfs de merel, die achter ons vrolijk door alles heen zat te tetteren, schijnt onder de
indruk. In ieder geval is hij even stil, tussen de ook hier overweldigende bloesempracht.
Weer dat pijnlijke contrast, waar Duco Adema eerder ook naar verwees, toen hij vertelde
over zijn recente bezoek aan Berlijn en aan de Wannsee, die prachtige plek waar het
onmenselijke besluit tot de Endlösung werd genomen.
Que la nature est belle, et que le coeur me fend, zegt/zingt een stervende
Manouchian bij monde van Aragon en Ferré : wat is de natuur toch mooi, het breekt mijn
hart.
Wanneer het kamerkoor Vocus de herdenking besluit, kwinkeleert de merel weer mee. Een
koppel eenden vliegt over. Alleen het ook tijdens de stilteminuten doordenderende verkeer
zorgt letterlijk voor een wanklank.
meer over Jacqueline Wesselius >>
4 mei 2006
e-mail: jwesselius@hetnet.nl
linktip: www.kindermonument.nl
<<
terug
<< naar Jacqueline Wesselius |