Ingezonden bijdrage van Ilse van Bakel . . . .

Terug naar de vorige pagina <<

 

index ingezonden

Nederland

Pagina van Ilse van Bakel

Inzender Ilse van Bakel:
e-mail: vanbakel@ihug.com.au

Slaakstraat nummer 10. Het huis waar ik als meisje woonde tot aan mijn 21 ste en later nog voor een een jaar.
Ik heb niet genoeg woorden om te omschrijven wat de Rivierenbuurt voor mij betekent.
Wij, kinderen van Bakel, zaten alle 5 op de Krekels en later de Dongeschool.
Toen het beeld van Berlage, gemaakt door Hildo Krop, werd onthuld mochten wij, de kinderen van de 4e klas van de Dongeschool, daar bij zingen.
'' Victorieplein waar wij nu zijn is niet veranderd tot op heden ".......etc etc.
Ik heb dat honderde malen verteld in de auto als wij met het gezin daar langs reden. Tot grote ergenis van de rest van de familie en nu zoveel jaar later als ik de kans heb doe ik het nog steeds.

Ik woon sinds 1988 in Sydney Australia en kom om de twee jaar naar Holland. Tot voor kort nog steeds in de Slaakstraat, omdat mijn zusje in ons ouderlijke huis woonde met haar gezin. Zij is nu verhuisd naar Amstelveen maar heeft gelukkig voor mij een winkel in de Scheldestraat en heb ik nog een tante die in de Slaakstraat woont.
Telkens als ik in Holland ben sta ik op de brug van het Muzenplein de Amstelkade en omstreken te bekijken en elke keer sta ik daar te huilen als een klein meisje. Dit is thuis. Dat kleine stukje Rivierenbuurt is echt voor mij de mooiste plek op aarde. Terwijl ik hier in een schitterende omgeving woon blijft dat stukje Amsterdam mijn thuis.

In onze straat en om de hoek woonden heel veel kinderen en wij speelden altijd buiten zomer en winter. Wij speelde heel veel op de zonnewijzer en ik vind het nog steeds vreselijk dat die is vervangen door dat ontzettende lelijke beeld van een stuk beton.
Er zijn zoveel mooie beeldjes rondom het Muzenplein en ook in het parkje aan het water .
Alle kinderen uit de buurt haalden na de kerst overal de kerstbomen op en staken wij die op het plantsoen van de Churchilllaan alle in de fik en stonken wij voor een week.

Ook heb ik fijne herinneringen aan de intocht van de Canadezen die dat in 1980 nog eens over deden, dezelfde route die zij reden aan het einde van de Tweede Wereldoorlog.
Ik heb die dag voor het eerst het gevoel van samenhorigheid van een buurt mee gemaakt. Mensen die elkaar tot aan die dag alleen toe knikten of een karig hallo toezegden gingen na de optocht bij elkaar op de thee. Vooral de mensen die er toen in die oorlogsjaren ook woonden.
Ook bij ons kwam een buurvrouw op bezoek die nog nooit bij ons over de vloer was geweest en wij daar toch al van 1960 woonde.

Er was zoveel te zien in deze buurt. Op de Amstelkade tussen de Sloestraat en de Scheldestraat is een portiek en als je daar om hoog liep en je omdraaide was daar heel mooi glas en lood raam. Het enige van alle portieken want we hebben ze allemaal na gekeken.
In de zomermaanden gingen wij tussen de middag lunchen in het Beatrixpark. Mijn moeder ging daar in de ochtend met de 2 kleine kinderen naar toe en wij, groten, tussen de middag en na school. Daar zwommen wij in het Pierenbadje en speelden wij in de speeltuin.

Met mijn vriendin Marjan plukte ik daar bloemen, maakte die in kransjes en verkochten wij die voor 10 cent en deden sommige dagen goede zaken. Ook deden wij het goed met handtekeningen van Johan Cruyff. Zijn vriendinnetje Danny woonde tegenover het Beatrixpark en wij belden regelmatig aan bij de familie Coster voor foto's van Johan, maar toen mijn moeder daar achter kwam moest wij helaas deze handel sluiten.

Ik heb nooit echt begrepen waar voor onze buurt Kouwe kak werd genoemd want ik vond het er vreselijk gezellig en ben zeer trots op deze buurt.

bedankt voor al het plezier wat jullie mij geven.

Groetjes ILSE VAN BAKEL

11 juli 2004

omhoog

Terug naar de vorige pagina <<

 


Vergroot

 


Vergroot

 


Vergroot