Victorieplein in
herinnering
Het Geheugen van Plan
Zuid opent zich bij het lezen als een ware goudmijn,
waaruit iedere keer weer nieuwe schatten naar boven komen.
Tegelijkertijd scherpt het het geheugen van iedere lezer,
die toen-en-toen van alles meemaakten, maar het grote geheel
niet kon overzien. Dat overkwam ook ons (toen kinderen
Kunst) van het (toen nog) Daniel Willinkplein in die laatste
jaren van de oorlog 1943-1945.
Victorieplein
eind veertiger begin vijftiger jaren
Prentbriefkaart herkomst
beeldbank Stadsarchief Amsterdam - rechthebbende onbekend
Natuurlijk werden we door onze
ouders afgeschermd van heel veel wat er gebeurde in het
verzet in onze directe omgeving. Vader zat er dik in, samen
met een hele kring. Pas heel veel later kreeg je in de gaten
dat b.v. brieven die je in die tijd per fiets maar even
moest brengen naar deze of gene, geheime berichten bevatten,
vitaal voor het
verzetsnetwerk. Jou zouden ze niet zo gauw verdenken -
je leeftijd nog onder de gevaargrens, hield je wel veilig.
Welke diepe indrukken heeft dat nu, jaren en jaren daarna,
vastgezet in het geheugen? Dat zijn er gewoon teveel om op
te noemen. Maar heel wat daarvan heb ik in het Nieuwsblad
terug kunnen zien. Ik voel een sterke verwantschap met het
blad en de vele, vele mensen, mannen en vrouwen, erachter,
incluis alle lezers en begunstigers. Daniel Willink werd
Victorie, maar een verleden kun je niet wegpoetsen. Om ons
heen zijn zoveel joodse medeburgers, waaronder heel wat
Duitse joden, gevlucht voor het opkomende nazigeweld in de
30'er jaren. Hoeveel joden lieten zich christelijk dopen, in
de hoop en gedachte dat het garant zou staan voor hun
veiligheid?
Een cartoon
die aangeeft dat vader Kunst niet thuis was omdat hij een
transport "bleekneusjes" begeleidde
Hoe vaak ging mijn vader naar de
Euterpestraat om zulke mensen vrij te krijgen? Het bracht
zijn eigen leven in gevaar. Er zijn tijden geweest dat hij
niet meer thuis sliep. In die laatste tijd waren er in de
vroege morgen dagopeningen en bidstonden in de
Waalkerk. Mensen
op weg naar hun werk...fietsen tegen de muur buiten
gezet...alles bij kaarslicht binnen, soms met clandestiene
elektriciteit.... een getuigenis...een teken gezet tegen de
overmacht van het geweld. Waar zijn de vele joodse
medeburgers om ons heen, bekende en minder bekende,
gebleven? In de haast lieten deze en gene bij ons thuis iets
van hun kostbaarheden in verzekerde bewaring. Zij,
weggevoerd, verdwenen. Ons ging dát leed onze voordeur
voorbij. Het zet mij tot op de dag van vandaag nog altijd
aan het denken. Daarom zijn deze regels voor al die mensen,
ouderen en jongeren, gewijd. Voor hen wij nooit meer kunnen
en konden ontmoeten. Met diep respect en een Shalom voor
altijd voor hun VREDE NU.
Jan G. Kunst - 2 januari 2011
johnku (at) mweb.co.za
Lees
ook: De Waalkerk
en
Verzet in de Rivierenbuurt
Terug naar de vorige pagina << |