Herinneringen aan de Olympische dag

Op 'n zonovergoten Zondag in Juni, lopen we met z'n vieren, mijn vader en moeder, broertje en ik, vanuit de Vechtstraat, via de Noorder Amstellaan, (nu Churchill-laan) de Stadionweg richting Amstelveenseweg en het Stadionplein, want ons eind doel is het Olympisch Stadion. Dagen lang hebben we er naar uitgekeken, want een maal per jaar wordt er de "Olympische dag" gegeven, wat eigenlijk de opening van het atletiek seizoen inluid en die willen we voor geen geld missen. Hoe dichter we het stadion naderen, hoe drukker het wordt en voorbij het Olympiaplein, waar ook 'n atletiek baan is en voetbalvereniging SWIFT zijn thuis heeft, wordt het al stapvoets lopen. Niet omdat we moe zijn, maar de drukte neemt toe, en het lijkt wel of heel Amsterdam en omstreken is uitgelopen. De met luidruchtige sport aanhangers uitpuilende tram, lijn 24, haalt ons in en ik hoor mijn vader zeggen, "blij dat we zijn gaan lopen en niet in die volgepakte tram staan". In de verte zie ik al de "Marathon toren" als 'n baken hoog boven alles uitsteken. Bij het stadion is het een drukte van heb ik jou daar en met wat duwen en trekken bereiken we eindelijk onze plaatsen op de "Marathon" tribune. Bij mij vloeit de adrenaline met sneltreinvaart door mijn lichaam. Ik kan bijna niet wachten dat het begint en van de politiekapel die op marsmuziek over de sintelbaan marcheert, hoor of zie ik weinig. Ik kijk met grote ogen het hele stadion rond en hoor vaag mijn vader zeggen, "kijk, dat beeld daar van die man met zijn arm omhoog, dat is Jan met het handje". Boven in de 2de ring ontwaar ik het beeld, maar tot op heden weet ik niet, wat of waar mijn vader die wijsheid vandaan haalde om dat beeld zo te noemen. Wel zie ik het scorebord op de bovenste balustrade aan de overkant van het beeld, met 'n klein mannetje er bij die het scorebord moet bedienen. Even denk ik nog hoe koud het moet zijn in de winter, daar op die eenzame hoogte, maar net zo snel als hij gekomen is schiet deze gedachte weg en zie ik weer iets anders.
En dan,,,,,,,,,, dan begint het spektakel !!
Eerst word het Wilhelmus gespeeld door de politiekapel, die voor de eretribune is opgesteld, maar duidelijk in het hele stadion te horen is en wat door iedereen wordt meegezongen. Dan zie ik plotseling uit alle hoeken van het stadion kinderen het voetbalveld oprennen om daar gezamenlijk oefeningen te doen met hoepels, knotsen en fleurige linten 'n prachtig schouwspel. Daarna beginnen turners uit heel Nederland op verschillende plaatsen op het grasveld hun oefeningen, aan ringen, paard, bok, en brug met opleggers met als hoogte punt 'n demonstratie van Klaas Boot, de beste turner op dat moment in ons land.
'n Daverend applaus barst er los als hij klaar is en stram in de houding staat. Mijn oren toeteren van het lawaai en de koude rillingen lopen over mijn rug, zo vol zit ik van emotie, van wat ik allemaal zie en hoor. Zo'n zestig duizend mensen bij elkaar, dat had ik nog nooit gezien, want als we naar het Ajax stadion gingen, in de Meer, dan zaten er hoogstens zo'n twintig duizend mensen op de tribune. De meeste toeschouwers komen voor de atletiek en dan uiteraard voor de 1500 meter loper Wim Slijkhuis, bijna onverslaanbaar in die jaren en de atleet met de mooiste stijl van lopen. Dan de 100 en 200 meter hardlopen met uiteraard de wereld beroemde loopster Fanny Blankers Koen, die als eerste 4 gouden medailles had gewonnen tijdens de Olypische Spelen in Londen. Ook Puck Brouwer, Nel Buch, Gerda van der Kade- Koudijs en Foekje Dillema, waren loopsters van wereld formaat. Tussen door waren wedstrijden in hoog en verspringen, polsstokhoogspringen en Ben Peeters was op de hink-stap-sprong te bewonderen. Om ongeveer half twee begon 'n voetbalwedstrijd en het geheel werd traditie getrouw afgesloten met het Concours de Hypique, waar de beste springruiters aan deelnamen, zoals Ritmeester Gruppelaar en Pahue de Montagne. Tussen vijf en half zes was de dag ten einde en werd er napratend over wat we gezien hadden de weg terug naar huis genomen, maar voor we daar aankwamen werd deze dag besloten met 'n etentje in de stad, wat meestal, zeker in ons geval, bij Witteveen op de Ceintuurbaan was.

Nawoord:
Al in de dertiger jaren van de vorige eeuw werd deze dag gehouden en na de oorlog in ere hersteld. Helaas is deze dag, om wat voor reden dan ook, ter ziele gegaan rond eind vijftiger jaren, wat 'n verlies voor de sport in het algemeen was en in het bijzonder voor de atletiek sport. Met het herbouwde en gemoderniseerde Olympisch Stadion, moet het toch mogelijk zijn om weer zulke evenementen naar de hoofdstad te lokken.
We wachten af !!

Max.C.van.der.Glas.
Januari 2008