De suikerbiet
(tijdens Kerst en de rest van het jaar het overdenken waard)

Enige weken geleden reed ik naar mijn dochter in Zwanenburg en kwam langs een enorme berg suikerbieten, die net uit de grond getrokken waren en op vervoer en bewerking lagen te wachten. Jarenlang had ik het idee dat deze niet meer bestonden, waarom ik dit dacht weet ik zelf niet, maar waarschijnlijk komt dat omdat men slechte herinneringen maar het liefst vergeet alsof ze nooit hebben plaats gevonden. Slechte herinneringen ??? Het tegendeel is waar en we moeten dankbaar zijn voor deze onvolprezen biet, want in vele gezinnen tijdens de hongerwinter in 1944/45, waren zij meer dan welkom. Ik durf zelfs te stellen dat deze biet toendertijd vele mensenlevens van de hongersdood heeft gered in de regio van Amsterdam !!
Hoe velen zijn er niet te voet vanuit de stad naar het platteland getrokken om iets te eten te halen bij "de boer". Vooral lopend, want de meeste fietsen waren al gevorderd door de Moffen en als er nog ergens 'n fiets verborgen stond, dan durfde men over het algemeen daar niet mee over straat, bang dat deze alsnog ingepikt zou worden. Handkarren, bakfietsen, kruiwagens en noem maar op, werden ingezet op deze tochten. Deze barre en lange tochten worden heden ten dagen zwaar onderschat!! Soms waren er dagen en nachten voor nodig om wat eetbaars te vinden en als men dan wat gevonden had, moest men onder de vaak barre omstandigheden, aan de reis naar huis beginnen. Had men dan iets te eten opgescharreld, dan waren het, buiten wat aardappelen, uien en wortelen vooral de suikerbieten. Heel af en toe had men wat tarwe of rogge kunnen bemachtigen. Vaak werden deze etenswaren geruild voor . . . . . kostbaarheden, want ook het geld was zeer schaars, of men had het al uitgegeven voor andere noodzakelijkheden. Soms werd het zelfs geroofd door andere etenzoekers en moest men weer van voren af aan beginnen om wat eten te bemachtigen.
Thuis werd er dan van deze biet van alles van gemaakt om het maar op eten te doen lijken, zoals brood, soep, pannekoeken, stroop e.d. Voor de kinderen werd er dan vaak 'n stukje apart gehouden om op deze zoete harde biet te knabbelen. Toen vond ik het heerlijk, wat waarschijnlijk kwam omdat ik honger had, maar nu  . . . . nee, ik proef nog steeds de smaak er van en laten we het daar maar bij houden.
De "kop" van dit artikel, had eigenlijk moeten zijn "hulde aan de suikerbiet", maar tegelijker tijd moet het 'n hulde zijn aan de vele mensen die toen deze vaak onmenselijke "voedseltochten" hebben volbracht.
 
Max.C.van.der.Glas.
 
P.S.: Bovenstaand stukje heb ik geschreven n.a.v een artikel in een dagblad, waar over TE weldadige maaltijden werd geschreven en mijn gedachten terug schoten naar mindere tijden. Soms is het goed om even bij het verleden stil te staan !!
 
PRETTIGE KERSTDAGEN wens ik U.