|
index columns
Wat scheelt het
nou helemaal
Door
erJeetje
Gisteren weer een keertje naar de stad geweest. We hadden met
vrienden afgesproken om elkaar bij het Gemeentearchief te
ontmoeten. Altijd een mooie plaats om een uurtje rond te
wandelen in het museum, dat in de vroegere centrale kluis is
ondergebracht.
Jammer genoeg deed de verlichting van de vitrines het niet. Hij
had het doorgegeven zei de bewaker bij de ingang en verder kon
hij er ook niets aan doen. Maar de film met opnamen van het
Amsterdam voor 1940 was prachtig. Met beelden van de
Rivierenbuurt en het opspuiten van de landjes aan de rand van de
stad.
Ons hoofddoel was een bezoek aan de bioscoop. Pathé de Munt waar
Bride flight werd gedraaid, een nieuwe Nederlandse film. Ik
moest in het verleden vaak de nodige aarzeling overwinnen bij
het zien van films van vaderlandse bodem omdat ik de meeste niet
om aan te zien vond maar daar is de afgelopen jaren verandering
in gekomen. En met Bride flight heeft regisseur Ben Sombogaart
een prachtige film met uitmuntende acteerprestaties gemaakt. Een
aanrader.
Wat doen we meestal nog meer na zo’n bioscoopbezoek? Ergens iets
drinken, en een hapje eten. In een populair etablissement deze
keer dat na onze komst helemaal volliep. Om misverstanden te
voorkomen, dat laatste had niets met onze aanwezigheid te maken
maar alles met het tijdstip. Wij arriveerden er waarschijnlijk
aan de vroege kant.
Wat me opviel was de leeftijd van de bezoekers. Bijna allemaal
jong, twintigers, in groepjes van vier of vijf, gemengd, alleen
uit mannen bestaand of alleen uit jonge vrouwen. Was dat dan
anders in de tijd dat wij zo oud waren? Heel anders en ik zou ze
bijna met terugwerkende kracht benijden.
Even na achten wandelden we door de stad richting Centraal
Station. Het was druk, alle winkels waren nog open. Crisis,
zeiden wij tegen elkaar. Welke crisis?
Op de Dam was de jaarlijkse herfstkermis aan de gang. Drie
attracties die me vooral geschikt leken om iemand naar de maan
te schieten, torenden hoog boven het paleis en omringende
gebouwen uit. Hoe gek moet je zijn om daar in te gaan zitten?
Dat bleek nog mee te vallen. Tegen betaling van een bedrag dat
goed is voor meerdere uren parkeren in de stad, stonden de
liefhebbers nog net niet te dringen. Maar gelukkig was er ook
een ballengooitent aanwezig en een groot uitgevallen uitvoering
van die hijskraantjes om een horloge uit een bak zand te vissen.
Op die manier werd het evenwicht weer hersteld.
Bij het Centraal Station was de chaos als gevolg van de
tunnelbouw daarna zo groot dat deze boertjes uit Amstelveen de
sneltram nog maar net wisten te vinden maar er stond een tram
gereed om te vertrekken en we hoefden dus niet te wachten. In
een half uurtje waren we in onze woonplaats. Nog mooier, de tram
deed over het traject tot de RAI precies 13 minuten en tot
Station Zuid 15. Een kwartier.
Met de NoordZuidlijn schijnt dat straks nog sneller te gaan.
Hoeveel het dan scheelt? Twee minuten, misschien drie. Maar daar
hangt wel een prijskaartje aan. De kosten voor de aanleg
schijnen op dit moment namelijk al 2 miljard Euro te gaan
bedragen. Een miljard per minuut.
Je zou bijna gaan hopen dat die boormol halverwege vastloopt.
Die twee minuten extra neem ik dan graag op de koop toe.
erJeetje
18-10-2008
|